Logorytmika to jedna z metod stosowana w postępowaniu logopedycznym, oparta na rytmie muzycznym i tekstach słownych zestrajanych przez muzykę i łączonych z ruchami całego ciała. Jest swoistą formą połączenia rytmiki i terapii logopedycznej. Wykorzystuje bowiem możliwość oddziaływania na sferę słuchową, słuchowo-ruchową i ruchową. Na bazie ćwiczeń muzyczno-ruchowych stosuje się ćwiczenia słowno-ruchowe, których wiodącym składnikiem jest rytm. Zabawy muzyczno-ruchowe kształcąc ruchy całego ciała tzw. makroruchy, wpływają pośrednio na usprawnianie narządów mownych (mikroruchy).
Celem ćwiczeń muzyczno-ruchowych jest:
· rozwijanie umiejętności sprawnego wykonywania ruchu,
· wyrabianie szybkiej orientacji w czasie i przestrzeni,
· koncentrowanie uwagi,
· uwrażliwienie na muzyczne elementy mowy,
· stymulowanie do sprawniejszego myślenia,
· kształcenie takich cech charakteru, jak zdyscyplinowanie, porządek, aktywność poczucie odpowiedzialności, umiejętność współdziałania w grupie.
Zadaniem ćwiczeń logorytmicznych jest uwrażliwienie dzieci i zwrócenie ich uwagi na zjawiska wspólne dla muzyki i wypowiedzi, a więc na rytm, tempo, wysokość dźwięku, głośność dźwięku, akcentację, frazowanie i artykulację.
Ćwiczenia logorytmiczne spełniają również funkcje uspołeczniające i
wychowawcze.
Ćwiczenia logorytmiczne likwidują zaburzenia współtowarzyszące zaburzeniom mowy. Przyczyniają się do zaktywizowania rezerw funkcjonalnych oraz wykształcenia funkcji wielozmysłowych. Ponadto mają one korzystny wpływ na osobowość dziecka. Kształcą inwencję twórczą dziecka, usprawniają jego aparat mięśniowo- ruchowy i uwrażliwiają je na zjawiska akustyczne.
Ćwiczenia logorytmiczne są wykorzystywane w usprawnianiu:
· motoryki,
· słuchu,
· mowy,
· orientacji przestrzennej i autoorientacji,
· koordynacji wzrokowo- słuchowo- ruchowej,
· regulowanie napięcia mięśniowego,
· umiejętności hamowania i pobudzania ruchu muzyką.
Opracowała:
Katarzyna Ziąber